Dit zou het moeten worden:

• Spiegel: 15 of 20cm, zelf te slijpen. Omdat ik nog absoluut geen slijpervaring heb, spelen we maar op veilig en kiezen een 15cm.
• Optiek: f/8 Newton-kijker: het licht van de hoofdspiegel wordt door een (vlak) klein spiegeltje afgebogen naar het oculair. Nadeel is dat het kleine spiegeltje in de weg hangt van het licht dat op de hoofdspiegel invalt. Gelukkig dat spiegeltje niet al te groot en valt het lichtverlies al bij al mee.
  De f/8 geeft aan dat de brandpuntsafstand 8 keer zo groot is als de diameter van de spiegel, in mijn geval dus 8x15cm = 120cm. Spiegels met kleine f-getallen (f/5 bijvoorbeeld) worden snelle spiegels genoemd; spiegels met grote f-getallen (f/10) worden dienovereenkomstig traaggenoemd. De benamingen hebben iets te maken met de belichtingstijden die nodig zijn als je aan astrofotografie gaat doen. (Zie ook de ATM FAQ.)
• Opstelling: altazimut. Dit komt erop neer dat de telescoop om twee assen kan draaien: links-rechts (azimut) en boven-onder (altitude of hoogte). De reden hiervoor is dat ik een mechanisch zo eenvoudig mogelijke constructie wil. Zo'n LRBO opstelling heeft als nadeel dat je moeilijker kan volgen met een volgmotor. De sterren beschrijven immers schijnbaar cirkelbogen aan de hemel, zodat je van links naar rechts én van boven naar onder moet bijsturen, in tegenstelling tot andere opstellingen, waarbij maar één as moet draaien, maar waar de constructie wat moeilijker is. Dat is geen bezwaar want ik wil er toch een computersturing in. Dit onder het motto hou de hardware simpel en steek de complexiteit in de software. Het is immers veel eenvoudiger, goedkoper en betrouwbaarder complexe software te maken dan complexe hardware. Naar het schijnt is een nauwkeurigheid van 4 boogseconden nodig voor astrofotografie.
• Computersturing: bedoeling is mijn oude laptop op te lappen (zijn arme harddisk is helaas ter ziele gegaan) en via de parallelle poort twee stepper-motoren aan te sturen (een links-rechts en een boven-onder). Eventueel kan er later nog een derde motor komen die de camera om haar as doet draaien (om de zgn. field rotation te compenseren), maar in eerste instantie komt er geen camera achter, dus dat kan wachten; bovendien is het plan een CCD-camera aan te brengen, en dan kunnen we het draaien van het camerabeeld volledig in software doen (zie het motto hierboven).
  Tegenwoordig kan je op het internet sterkatalogen bij de vleet vinden, en het zou natuurlijk erg plezant zijn om zo'n kataloog in de laptop te stoppen en dat te koppelen aan de telescoopsturing. Met andere woorden, op de laptop krijg je de sterrenkaart te zien, waarop je rondloopt en de telescoop draait vanzelf naar het stuk hemel dat je aanduidt.
• CCD-camera: om mooie plaatjes te schieten natuurlijk :-)
  In combinatie met de computersturing kan het volgen preciezer gebeuren, doordat we kunnen zien of de motortjes wel ver genoeg gedraaid hebben door gewoon te kijken naar de beelden die de camera doorstuurt.
  Een CCD-camera heeft als voordelen boven een klassieke camera dat er meer licht wordt opgevangen en dat je een aantal dingen in software kan doen. Een idee is eens te kijken wat je zoal kan doen door in plaats van één keer lang (zeg een kwartier of zo) te belichten en dan het beeld van de CCD uit te lezen, een pak kortbelichte beeldjes (1 seconde of nog minder) te nemen en die zelf bij elkaar op te tellen. Wat kunnen we hiermee winnen? We kunnen elk apart beeld corrigeren; een simpele correctie is ervoor te zorgen dat de sterren niet `bewegen' (doordat het volgen niet precies genoeg gebeurde, doordat iemand tegen de telescoop heeft gestampt, weet ik veel) door de beeldjes een beetje heen en weer te bewegen totdat ze allemaal precies gelijk staan; Meer geavanceerde mogelijkheden zijn misschien het eruit gooien van `slechte' beelden (wat dat ook moge zijn, bv. als er tijdelijk een wolk of een voorbijganger voor het beeld staat of zo). Misschien geraken we ooit zo ver dat we seeing (trillen en vervormen van het beeld doordat de lucht van de dampkring zelf onstabiel is) kunnen compenseren. Nog een andere interessante mogelijkheid is om aan beeldherstelling te doen: als je de fouten van de optiek precies genoeg kent, kan je het beeld (met al zijn fouten) terugrekenen naar het ideale beeld.
  Natuurlijk kopen we geen kant-en-klare (dure) CCD-camera, maar halen we ergens een goedkoop CCD chipje uit de elektronikawinkel en doen daar dan ons ding mee. Een probleem is dat zo'n CCD misschien nogal veel data genereert en dat de laptop die rap genoeg moet kunnen binnenhalen (een klein CCD'tje heeft toch al gauw 512x512 pixels en die moeten allemaal door de parallelle poort). Misschien kunnen we dit wat verhelpen door een processortje (een microcontroller) aan de CCD te hangen die de beelden comprimeert vóór ze naar de laptop verstuurd worden.
• Koeling voor de CCD: Naar het schijnt maakt een CCD ruis op de beelden als hij te warm staat. Dus moeten we het ding koelen; er zijn Peltier-elementen in de handel die het proberen waard zijn (naar het schijnt is dat een ding dat aan de ene kant koud en aan de andere kant warm wordt als je er stroom op zet).